نعوظ آلت تناسلی

نعوظ یا شَق‌شدن پدیده‌ای فیزیولوژیکی است که در آن آلت تناسلی سفت، متورم و بزرگ می‌شود. نعوظ آلت تناسلی مرد نتیجه برهم‌کنش پیچیده عوامل روانی، عصبی، عروقی و غدد درون‌ریز است و اغلب با برانگیختگی جنسی یا کشش جنسی همراه است، اگرچه شق‌شدگی می‌تواند خود به خود باشد. شکل، اندازه، زاویه و جهت نعوظ در انسان به‌طور قابل توجهی متفاوت است. همچنین آلت شل و خوابیده رو به پایین آویزان است ولی آلت سفت و راست‌شده رو به بالا افراشته می‌شود و به سختی به پایین می‌رود و پایین دادن ناگهانی آن با زور ممکن است باعث شکستگی آلت یا پارگی برای لیگامان آویزان آلت شود. از نظر فیزیولوژیکی، شق‌شدگی توسط تقسیم پاراسمپاتیک دستگاه عصبی خودمختار تحریک می‌شود و باعث می‌شود که سطح نیتریک اکسید (یک گشادکننده عروق) در شریان‌های ترابکولار و ماهیچه صاف آلت افزایش یابد. شریان‌ها گشاد می‌شوند و باعث پر شدن جسم غاری (و تا حدی کمتر جسم اسفنجی) از خون می‌شوند. به‌طور همزمان ماهیچه‌های ایسکیوکاورنوز و پیازی‌اسفنجی وریدهای جسم غاری را فشرده می‌کنند و خروج و گردش این خون را محدود می‌کنند. هنگامی که فعالیت پاراسمپاتیک به سطح پایه کاهش می‌یابد، راست‌شدگی فروکش می‌کند و می‌خوابد.

به عنوان یک پاسخ سیستم عصبی خودمختار، راست‌شدگی کاملاً زیر کنترل آگاهانه افراد نیست. راست‌شدگی در هنگام خواب تا پس از بیداری به عنوان نعوظ صبحگاهی (NPT) شناخته می‌شود که به نام نعوظ صبحگاهی نیز معروف است. نبود این افراشتگی شبانه معمولاً برای تمایز بین علل فیزیکی و روانیِ اختلال نعوظ و ناتوانی جنسی استفاده می‌شود. بدین معنی که اگر کسی دچار آن دو مشکل باشد نمی‌تواند شب تا بامداد هم افراشتگی آلت ناخودآگاه و غیرقابل کنترل داشته باشد، که این نشان می‌دهد مشکل آلت او فیزیکی است، نه روانی.

به‌کارگیری قفس پاکدامنی با جلوگیری از نعوظ می‌تواند باعث کوچکی آلت مردان به‌طور موقت و تحقیر آلت کوچک شود.درمان های موجود اختلال نعوظ به جز موارد اندک همانند نقص هورمونی یا تروما، اختصاصی نیستند. از سال 1998 که سیلدنافیل در دسترس قرار گرفت، داروهای مهارکننده فسفودی استراز 5 به طور وسیعی مورد استفاده پزشکان قرار گرفتند و هنوز در صدر دارودرمانی اختلال نعوظ قرار دارند و پیشرفت های فارماکولوژیک سالهای اخیر نتوانسته رقیبی برای این داروها بیابد. سیلدنافیل، وردنافیل و تادالافیل سه داروی اصلی این گروه هستند که به جز موارد اختلال نعوظ متوسط تا شدید ناشی از دیابت و پس از جراحی (post radical surgery) موفقیت درمانی بسیار بالایی دارند. بر اساس متاآنالیزهای انجام شده، 73 تا 88 درصد افرادی که این داروها را مصرف کردند، بهبود عملکرد نعوظی خود را گزارش نمودند و اثربخشی درمانی این سه دارو تفاوتی با هم نداشته است. از نظر عوارض دارویی نیز این سه دارو عوارض نسبتا مشابهی را ایجاد می کنند. عارضه ای که در سال های اخیر توجه پزشکان را به خود جلب کرده است، نوروپاتی چشمی ایسکمیک (non-arteritic ischemic neuropathy) (NAION) است که می تواند منجر به کوری شود. این عارضه با هر سه دارو دیده شده است و بنابراین از این نظر نیز با هم تفاوتی ندارند. طالعاتی اثربخشی این داروها را در مواردی که سابقه عدم پاسخ درمانی وجود دارد گزارش کرده اند. بنابراین متقاعدکردن بیمار برای تجویز دوباره دارو اقدامی متناسب است. بیماری مقاوم به این داروها شناخته می شود که شش تا هفت بار پاسخ درمانی نداده باشد. معمولا این داروها به شکل «در صورت نیاز» (on demand) داده می شوند. اخیرا گزارش شده که تجویز روزانه تادالافیل اثربخشی بهتری داشته است.اقدامات درمانی دیگری که در حقیقت پس از داروهای مهار کننده فسفودی استراز 5 در خط دوم قرار می گیرند، عبارتند از آپومورفینSL ، تزریق داخل کاورنوزا، آلپروستادیلintraurethral  و دستگاه واکیوم.

زمینه و هدف: اختلال نعوظ از شایع ترین عوارض دیابت است و سبب کاهش کیفیت زندگی مردان دیابتی می شود. این مطالعه به منظور تعیین شیوع اختلال نعوظ و برخی از عوامل خطر آن در بیماران مرد دیابتی انجام شد.روش بررسی: این مطالعه توصیفی تحلیلی روی 700 مرد دیابتی 20 تا 69 ساله مراجعه کننده به درمانگاه غدد بیمارستان سینا و مرکز درمانی ابوذر تهران طی سال های 83-1381 انجام شد. برای تعیین اختلال نعوظ در بیماران از پرسشنامه IIEF استفاده گردید. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS-10 و آزمون آماری کای اسکوئر تجزیه و تحلیل شدند و آلفای کمتر از 0.05 سطح معنی داری در نظر گرفته شد.یافته ها: فراوانی اختلال نعوظ در 35.1 درصد بیماران مشاهده شد. فراوانی اختلال نعوظ در بیماران دیابتی نوع یک و دو به ترتیب 25.8 درصد و 36.7 درصد بود .(P<0.05) اختلال نعوظ خفیف, متوسط و شدید به ترتیب برابر 5.6, 19.3 و 10.3 درصد بود. اختلال نعوظ از 9.7 درصد در سنین 30-20 سال به 43.4 درصد در سنین بالای 60 سال رسید(P<0.05) . مدت ابتلای 5-1 سال (25.4 درصد) در مقایسه با مدت ابتلای 11-6 سال (34.3 درصد) و 30-12 سال (43.5 درصد) با شیوع کمتر اختلال نعوظ همراه بود   .(P<0.05) شیوع اختلال نعوظ در افرادی که به خوبی تحت کنترل قند نبودند؛ افزایش چشمگیری داشت. اختلال نعوظ در کنترل قند خوب, متوسط و بد به ترتیب برابر 28.4, 39.0 و 44.4 درصد بود .(P<0.05) بین اختلال نعوظ و نوع درمان, نوع دیابت و مصرف سیگار رابطه معناداری وجود داشت (P<0.05).نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که کنترل مناسب قندخون و کاهش مصرف سیگار برای کاهش اختلال نعوظ در بیماران دیابتی ضروری به نظر می رسد.

مشاورین مانا طب همیشه کنار شما هستن